“Only one flag flies above all the rest: the flag of universal oneness.”  (Sri Chinmoy)

Er was eens een groot land met prachtige wouden en rivieren, hoge bergen en aantrekkelijke hardwerkende inwoners. Het enige probleem was dat de mensen permanent in oorlog waren met elkaar. Ze vochten voor de vlag die ze hadden geërfd van hun voorvaderen. Elke groep had zijn eigen vlag met gewoontes en tradities van vorige generaties.

De vlaggen waren voor iedereen belangrijk en het slagveld leek op het eerste zicht mooi en heldhaftig met mensen die bereid waren hun leven te geven voor de vlag. Ze waren er trots op om de grote tradities te mogen verdedigen. Maar wanneer je beter keek, zag je vooral bloed, miserie en dood.

Op een dag kwam er een groot schip aan. Op het schip zat reus, die heel voorzichtig was om niet op de inwoners te trappen. De reus had een groot hart en de mensen werden zijn aanwezigheid in hun midden gewoon terwijl hij toezag hoe de oorlogen verder gingen.  Stilaan werd de reus hun gevechten beu want hij zag dat de mensen – afgezien van hun oorlogen – goede mensen waren. Daarom nam hij een beslissing. Hij organiseerde een groot feest en iedereen was uitgenodigd.

Iedereen kwam naar het festijn, om te genieten van de lekkernijen en de excellente wijn en de stemming was opperbest. Maar plots begon de reus onbedaarlijk te huilen. De mensen vroegen: “Wat scheelt eraan, iedereen is gelukkig. Waarom bent u zo verdrietig?”  De reus antwoordde: “ik heb geen vlag voor mezelf”.

De mensen voelden zich hierdoor slecht en vroegen zich af hoe ze de reus gelukkig konden maken. Hij antwoordde: “Ik zou graag een grote vlag hebben, gemaakt van al jullie kleine vlaggen, dan zou mijn droom uitkomen.”

Onmiddellijk kwamen de vrouwen samen om te naaien. De mannen hadden ondertussen al genoeg wijn op, of misschien waren ze bang van de reus… geen van hen opperde bezwaren. Binnen de kortste keren hadden de vrouwen een prachtige vlag genaaid met de meest diverse kleuren.

De reus was erg gelukkig en bedankte iedereen. Hij nam de mooie vlag terug mee met zijn schip en voer weg. Iedereen stond aan de kade om afscheid te nemen. Vanaf dat moment werd de legende van de vlag van dochter op dochter doorgegeven en daarmee was er een nieuwe traditie ontstaan.  En er was sindsdien nooit meer oorlog in het land.

Bron: Verhaal van Patrick Condamin vermeld in Anné Linden, Boundaries in Human Relatinships, How to be Separate and Conncected, 2008, blz. 149-150.