In ‘basorexia’ horen we het woord ‘bas’, dat verwijst naar het Franse werkwoord ‘baiser’ of zoenen. En ‘orexia’ betekent in het Grieks eetlust. Basorexia is dus niets meer of minder dan de drang om iemand te kussen.

Wanneer je iets heel erg mist, wordt de begeerte meestal groter. Als je dus lang niet hebt kunnen of mogen zoenen, kan je veel meer last krijgen van basorexia. Dat is slecht nieuws in deze quarantainetijd.

Een ander mooi woord om het huidige kus- en knuffelgebrek te beschrijven  is ‘huidhonger’. Het wijst op een gemis aan huidcontact. Want aanraken is ook echt een levensbehoefte, zoals eten en drinken. Te vroeg geboren baby’s worden op de blote huid gelegd. Liefdevolle aanrakingen zijn helend. Zo weten we bijvoorbeeld dat knuffelen de productie van oxytocine verhoogt, waardoor je een hogere weerbaarheid hebt tegen stress. Oxytocine wordt niet voor niets het  ‘knuffelhormoon’ genoemd.

We verzamelden enkele suggesties om je oxytocine-tekort op te vangen als je je toevlucht niet kan nemen tot knuffelen of kussen.  Of ze allemaal even goed werken, weten we helaas niet:

• Knuffel je huisdier;
• Praat of bel regelmatig met goede vrienden;
• Geef of ontvang complimenten;
• Lach, bijvoorbeeld door naar tv-programma’s te kijken die je aan het lachen maken;
• Luister naar rustgevende muziek, waarvan je blij wordt;
• Ga wandelen in de natuur;
• Doe sport of mediteer;
• Maak oogcontact. Er bestaat zelfs een website waar je een minuut lang in de ogen van een vreemde kan kijken: https://www.human.online/

Hebben jullie nog suggesties om onze basorexia of huidhonger te verlichten?