Ook wie liefhebbende ouders en een goede jeugd had, kan kwetsuren en trauma’s hebben opgelopen. Kinderen zijn zo kwetsbaar omdat ze totaal overgeleverd zijn. Tegelijk zijn ze zo veerkrachtig dat ze noodgedwongen overlevingsmechanismen ontwikkelen.  Verschillende auteurs hebben al geschreven over de gevolgen van jeugdtrauma’s of kwetsuren. Voor mij was het een eyeopener dat nagenoeg iedereen ermee te maken krijgt, ook wie goede ouders had. Verschillende auteurs en psychologen hebben methoden ontwikkeld om het ‘gekwetste kind’ te helen want daarin ligt volgens hen de oplossing:

“Het vermogen tot rouwen, dat wil zeggen: afstand te doen van de illusie van de eigen ‘gelukkige’ kindertijd en de ondergane krenkingen ten volle en emotioneel te beleven, geeft de depressieve mens zijn levensvreugde en creativiteit terug.” (Alice Miller, Het drama van het begaafde kind, 2003, Houten blz. 59)

Maar ook zonder therapie is het al een hele hulp als je mag voelen wat je als kind miste of hoe je gekwetst was, zonder dat je je schuldig hoeft te voelen omdat je ondankbaar bent tegenover je ouders. Zij waren ook maar mensen die hun best hebben gedaan. Tegelijk besef ik dat ik als moeder ook mijn kinderen moet hebben gekwetst en gekrenkt ook al heb ik ten allen tijde het beste voorgehad en zie ik hen doodgraag… helemaal van de maan en terug!