Een tijdje geleden, het was nog in het pre-corona-tijdperk, woonde ik een lezing bij van Majd Khalifeh. Majd is in Dubai geboren als Palestijnse vluchteling, met het statuut van ‘staatloze’. Hij was een buitenlander zonder land. Nu is hij Belg en voelt hij zich herboren. Die avond werd ik helemaal meegezogen in zijn verhaal en kocht ik zijn boek. Ik beloofde hem daar kort mijn idee over te schrijven. Bij deze.

Zijn boek ‘Herboren. Hier komt een nieuwe Belg’ leest als een trein. Ik heb het zelfs twee maal gelezen. Een tweede keer om alles nog eens goed te laten bezinken. Zijn droom – een nationaliteit krijgen in een stabiel land en een diploma behalen – is voor de meesten onder ons zo evident, dat we er zelfs niet meer bij stilstaan. Dankzij zijn verhaal kan je niet anders dan daar toch even over te reflecteren, en die evidenties leren appreciëren. Ik bewonder zijn positieve manier van in het leven staan, van problemen relativeren en de situatie zo positief mogelijk inschatten. Dat is een levensfilosofie waar ik van hou. Ook zijn humor kon me wel bekoren.

Ondanks de ernst van zijn verhaal (zijn vlucht uit Syrië, de procedures voor asiel en regularisatie, zijn verblijf in asielcentra…) bracht Majd me geregeld aan het lachen. Zijn ongelooflijk gevoel voor humor maakt de lezing van zijn boek bijzonder aangenaam. En misschien ook gemakkelijker te verteren voor ons, want het gedrag van de Belg, of Vlaming, tegenover mensen die hier asiel zoeken, is niet altijd zo fraai…

Majd geeft ons een goede inkijk in het proces waar je als vluchteling en asielzoeker door moet. Mijn ergste nachtmerrie komt nog niet in de buurt van wat hij heeft moeten doorstaan. En vele anderen zoals hem ook. Daarnaast laat hij ons kritisch kijken naar onze eigen identiteit, cultuur en gewoontes, en hoe wij ‘integratie’ definiëren en met nieuwkomers omgaan. Tenminste, als je ervoor open staat. Hij benadrukt dat dit van beide kanten moet komen. Ook als asielzoeker of nieuwkomer moet je bereid zijn om de taal en cultuur van de ontvangende samenleving te leren, en moet je actief deel uitmaken van die maatschappij. Zij moeten inspanningen leveren, maar zo ook wij, om te leren begrijpen, ons in te leven in hun situatie en hen kansen te geven.

Ik vind dat Majd het proces waar hij doorging mooi in beeld brengt. Zo lees je dat België nieuwkomers veel kansen biedt, en daar mogen we best fier op zijn. Aan de manier waarop, kunnen we wel nog sleutelen, vind ik. Nieuwkomers moeten die kansen dan ook wel grijpen, en hun deel van het contract nakomen. Het boek leert ons dat dit echter verdomd niet gemakkelijk is. Als nieuwkomer moet je beschikken over een goede portie assertiviteit, pro-activiteit, creativiteit, lef en doorzettingsvermogen. En daarnaast liefst ook nog over een taalknobbel. Dat is niet iedereen gegeven.

Naast dit alles heeft Majd me anders leren kijken naar voetbal, muziek, gele kaas en patatjes, fietsstallingen, gaan stemmen en de Chiro. En dat we allen ten slotte gewoon mens zijn.

Dank je Majd voor het delen van je verhaal! Mijn mening over dit boek? Een must read!